Owczarek Belgijski jest psem bardzo uczuciowym, przywiązanym do rodziny, inteligentnym, czujnym, o dużym temperamencie i szybkich reakcjach. Nauka przychodzi mu z łatwością, dzięki czemu nadaje się do szkolenia w różnych kierunkach. Może pełnić rolę psa stróżującego, obronnego, do poszukiwań osób zaginionych, idealnie sprawdza się na torze przeszkód lub w innych dziedzinach sportów kynologicznych. „Belg” jest także idealnym psem rodzinnym, towarzyszem zabaw i długich spacerów.
Ze względu na dużą wrażliwość psychiczną owczarków belgijskich, ich szkolenie powinno być prowadzone bardzo ostrożnie i delikatnie. Nie wolno psa do niczego zmuszać ani karać. Trzeba być konsekwentnym, ale stosować wyłącznie system nagradzania za dobre wykonanie poleceń. Efektem zbyt brutalnej i agresywnej tresury połączonej z rozbudzaniem agresji (np przy użyciu rękawa) są psy nerwowe, lękliwe, rzucające się na ludzi, nad którymi właściciele nie mają kontroli. Należy pamiętać, że szkolenie można rozpocząć dopiero w momencie, gdy całkowicie panujemy nad psem, gdy nie jest on nadmiernie agresywny lub lękliwy, gdyż kurs posłuszeństwa nie jest lekarstwem na kłopoty wychowawcze a jedynie ma na celu nauczenie psa pewnych komend. Wszelkimi problemami dotyczącymi zachowania psa zajmują się psychologowie dla zwierząt.
Podstawową rzeczą w przypadku owczarków belgijskich, jest zapewnienie szczenięciu prawidłowej i bardzo starannej socjalizacji.
Mały owczarek belgijski potrzebuje dużo miłości ze strony opiekuna, ale musi także znaleźć w nim oparcie, aby nie być zmuszonym do podejmowania decyzji. Bardzo ważne jest przyzwyczajenie szczenięcia do środowiska, w którym będzie żyło - do samochodów, ruchu, hałasów, ludzi itp.
Owczarek Belgijski nie jest psem dla ludzi nerwowych, lękliwych, brutalnych lub takich, którzy nie mają czasu dla psa. „Belga” nie można zamknąć na cały dzień w kojcu lub traktować wyłącznie jako psa pilnującego posesji. Nie można pozostawić go samego sobie, pozbawić możliwości obcowania z właścicielami. Owczarek belgijski potrzebuje towarzystwa, kontaktu z człowiekiem. Uwielbia robić coś dla swojego pana, wypełniać polecenia, aportować patyk lub pokonywać przeszkody. Wpatrzony we właściciela, przestępuje z nogi na nogę, oczekując niecierpliwie na komendę. Jest idealnym psem dla osób aktywnych, lubiących długie spacery.
OWCZAREK BELGIJSKI- wzorzec
Tłumaczenie Joanna Kosińska
Pochodzenie - Belgia
Data publikacji wzorca : 13 marca 2001
Z pochodzenia pies pasterski, obecnie głównie użytkowany jako obronny, stróżujący, do poszukiwań osób zaginionych a także jako pies rodzinny i sportowy (agility).
Pod koniec XIX wieku, w Belgii istniało mnóstwo psów przewodników stad, w rozmaitym typie i bardzo zróżnicowanej szacie. W celu uporządkowania tego stanu rzeczy, grupa kynologów pasjonatów oddanych profesorowi A.Reul ze Szkoły Medycyny Weterynaryjnej w Cureghem, którego uznano za twórcę rasy. Lata 1891 - 1897 są latami oficjalnych narodzin rasy. Dnia 29 września 1891 założono w Brukseli Klub Owczarków Belgijskich i jeszcze w tym samym roku 15 listopada profesor A. Reul zorganizował w Cureghem przegląd psów. Przyjechało na niego 117 osobników, które spisano i wybrano najlepsze spośród nich. Przez kolejne lata prowadzono prawdziwą selekcję opartą na kojarzeniu krewniaczym, używając kilku najlepszych reproduktorów. 3 kwietnia 1892, został zredagowany przez Klub pierwszy szczegółowy wzorzec rasy. Zatwierdzono jedną rasę z trzema odmianami sierści. Rasie brakowało jednak prestiżu. Dopiero w roku 1901 pierwsze owczarki belgijski zostały zarejestrowane w Księdze Rodowodowej Królewskiego Związku Świętego Huberta (Société Royale Saint Hubert (L.O.S.H.). W czasie kolejnych lat, uparcie dążono do ujednolicenia typu i skorygowania wad. Można powiedzieć, że około roku 1910 typ i charakter owczarka belgijskiego był już ustalony. Historia owczarka belgijskiego rodziła wiele kontrowersji związanych z odmianami szaty i dopuszczalnymi umaszczeniami. Wszyscy byli natomiast zawsze zgodni co do jego budowy anatomicznej, charakteru i zdolności do pracy.
Owczarek Belgijski jest psem czujnym i aktywnym, pełen energii i zawsze gotowy do działania. Jest nie tylko doskonałym stróżem stada, ale sprawdza się świetnie jako pies pilnujący obejścia. W razie potrzeby, bez wahania staje się upartym i gorliwym obrońcą właściciela. Łączy w sobie cechy psa pasterskiego, pilnującego, obronnego i użytkowego. Jego żywy temperament, czujność i pewność siebie, bez żadnej lękliwości czy agresywności, powinny być widoczne w postawie ciała oraz w dumnym wyrazie i uważnych, błyskotliwych oczach. Podczas oceny należy zwracać uwagę na „spokój” i „śmiałość”.
Owczarek Belgijski jest psem średniego wzrostu, harmonijnym w proporcjach, inteligentnym, krzepkim, przywykłym do przebywania na świeżym powietrzu, odpornym na zmiany pór roku i zmiany warunków belgijskiego klimatu. Dzięki harmonijnej budowie i dumnie noszonej głowie, owczarek belgijski wywołuje wrażenie elegancji i siły, co odziedziczył po starannie selekcjonowanych psach pracujących. Prócz swej wrodzonej zdolności pilnowania stada jest też wyjątkowym stróżem domu i obejścia. W razie potrzeby potrafi bez wahania i z determinacją bronić swego pana. Jest czujny i baczny; jego żywe i dociekliwe spojrzenie znamionuje inteligencję. Podczas oceny w pozycji statycznej, owczarek belgijski powinien się znajdować w swoich pozycjach naturalnych, bez kontaktu fizycznego z przewodnikiem.
Owczarek Belgijski jest wpisany w kwadrat. Pierś sięga aż do poziomu łokci. Długość kufy jest równe lub nieco większa od długości głowy
Rodzaj włosa: we wszystkich czterech odmianach sierść musi być gęsta, zwarta, o dobrej strukturze tworząca razem z podszerstkiem doskonałą ochronę.
Wysokość w kłębie: wymagana wysokość wynosi średnio 62 cm dla psów oraz 58 cm dla suk. Tolerowane odchylenia: 2 cm w dół lub 4 cm w górę.
Waga: psy średnio 25-30 kg, a suki średnio 20-25 kg.
Wymiary: średnie normalne wymiary u samca Owczarka Belgijskiego o wysokości 62 cm w kłębie:
Każde odstępstwo od wzorca należy uważać za wadę, która powinna wpływać na ocenę w stopniu zależnym od jej nasilenia.
N.B. Pies powinien posiadać oba normalnie rozwinięte jądra opuszczone do moszny.
Krzyżowanie między odmianami zabronione, z wyjątkiem szczególnych przypadków, za zgodą narodowych komisji hodowlanych.
Owczarek Belgijski jest to pies elegancki i zarazem odporny. Powinien mieć mocny kościec, doskonałe umięśnienie, nie może być w żadnym wypadku ociężały.
Kształt głowy ma podkreślać elegancję tych psów, która nie jest absolutnie żadnym kompromisem z ich “wiejskością”. Głowa nie może być krępa, nieforemna, jak również nie może być zbyt wątła. Zgodnie ze wzorcem ma być „dobrze rzeźbiona”. Spróbujmy wytłumaczyć co należy rozumieć pod tym pojęciem.
Łuki jarzmowe (rys.) nie powinny być u tervuerena zbytnio wystające, gdyż nie jest pies o bardzo silnych szczękach jak rasy bojowe (łuki jarzmowe służą do dobrego przymocowania mięśni łączących szczękę z czaszką; im bardziej wystające łuki jarzmowe, tym bardziej umięśniona i mocniejsza szczęka). Mało wydatne łuki jarzmowe sprawiają, że głowa nie jest zbyt szeroka, szczęki są szczupłe i o odpowiedniej mocy a policzki są płaskie. To wszystko składa się na prawidłową rzeźbę głowy.
Mózgoczaszka powinna być średniej długości, to znaczy jej długość powinna być mniej więcej równa połowie długości głowy, przy czym nigdy nie może przewyższać długości kufy. Ma być z przodu bardziej płaska niż zaokrąglona. Jednak lekkie zaokrąglenie jest dopuszczalne. Stop nie powinien być zbyt wyraźny, ale też nie powinien być zaznaczony zbyt słabo. Mniejszym błędem jest stop trochę słabiej zaznaczony niż stop bardzo wyraźny, jednak całkowity brak stopu (jak u chartów) jest niedopuszczalny.
Oglądając psa z profilu, przedłużenia linii kufy i mózgoczaszki nie powinny się nigdy krzyżować. Lekkie zakrzywienie na końcu kufy, częste u osobników o długich kufach, jest wybaczalne. Zdarza się, że linia mózgoczaszki jest nieco pochylona do tyłu. Normalnie, wypukłość potyliczna jest mocno wygięta do tyłu, co doskonale widać z profilu, kiedy pies położy po sobie uszy. Jeśli jednak cała mózgoczaszka jest pochylona do tyłu, jest to wadą, mniej lub bardziej poważna w zależności od stopnia odchylenia.
Poważną wadą jest głowa o wklęsłym profilu lub o wypukłej mózgoczaszce, z mocno zaznaczonym stopem. (rys)
Wszystkie defekty należy oceniać w zależności od ich nasilenia, pamiętając, że głowa musi zachować swoją elegancję i szlachetny wyraz.
Wzorzec wymaga oczywiście dobrej pigmentacji nosa, powiek i warg.
Idealnym zgryzem jest zgryz nożycowy, ale zgryz cęgowy, preferowany przez owczarzy, jest tolerowany. Owczarek, kiedy prowadzi stado, jest stróżem, zgryz cęgowy, przy którym siekacze górne nie ześlizgują się na dolne, pozwala “szczypać” owce nie wyrywając wełny. Użytkowość Owczarków Belgijskich stawiana jest na pierwszym miejscu, jednak wzorzec preferuje zgryz nożycowy jak ten bardziej różniący się od przodozgryzu, który jest poważnym błędem.
Mają być średniej wielkości, w kształcie migdałowym, ciemne, o charakterystycznym dla tej rasy spojrzeniu.
Uszy zgodnie ze wzorcem powinny być trójkątne, przy czym nie mogą to być to trójkąty równoboczne; nie powinny być także zbyt długie, zbyt duże. Powinny być osadzone wysoko, przy napiętej uwadze trzymane pionowo, blisko siebie, nie mogą jednak nigdy się dotykać (nie dotyczy to szczeniąt, u których uszy nie są jeszcze w ostatecznym połozeniu).
Aby ładna głowa była doskonale położona, potrzeba ładnej szyi. Pies z uszami na ramionach nie będzie posiadał niezbędnej elegancji. Szyja elegancka nie oznacza szyi prostolinijnej a wręcz przeciwnie, lekko łukowatą.
Owczarek belgijski to pies stworzony do życia na wolnym powietrzu, nie obawiający się niepogody i ciężkiej pracy. Powinien cały być solidnie zbudowany, ale za razem ma to być pies szybki, zwinny, dynamiczny, ekonomiczny w ruchach. Musi mieć zatem mocne, umięśnione, prawidłowo ustawione kończyny.
We wzorcu podane jest, że zarówno łopatki jak i ramiona powinny być długie. Z obserwacji wynika, że przy harmonijnej budowie łopatka i ramię są mniej więcej podobnej długości, co wraz z głęboką klatką piersiową i dobrze przylegającymi łopatkami daje odpowiedni kąt między łopatką a ramieniem (110-115°). Przedramię jest tylko trochę dłuższe od ramienia.
Co oznacza określenie „kąt wystarczający” ? Stwierdzono, że pies u którego kąt łopatkowo-ramienny wynosi 90 st., ma bardzo wydajny chód. Gdy kąt ten wynosi 130°, łopatka tworzy z linią poziomą kąt 65° a przedramię jest proste ze słabo pochyloną łopatka. Wzorzec natomiast wymaga łopatki ukośnej. Z anatomicznego punktu widzenia, łopatka powinna być ustawiona pod kątem 50-55°do linii poziomej. Kąt ustawienia ramienia w stosunku do poziomu jest nieco większy.
Można stwierdzić, że kąt między łopatką a ramieniem równy 110°, daje idealne ustawienie przedramienia dla Owczarka Belgijskiego, rasy, u której nigdy nie był i nie jest kładziony duży nacisk na kątowanie. A zatem łopatka i ramie są ustawione pod podobnym kątem do poziomu - 50-55°
Aby przedramiona były dobrze kątowane a klatka piersiowa wystarczająco głęboka, łopatka i ramię muszą być jednakowej i wystarczającej długości.
Śródręcza muszą być mocne i krótkie, co jest typowe dla rasy. Łapy są okrągłe, o wysklepionych, zwartych palcach, z elastycznymi, czarnymi poduszeczkami.
najlepiej, jeśli kończyny ustawione są prostopadle do ziemi, co oznacza, że śródręcze jest dokładnie przedłużeniem przedramienia. Jest to anatomia typowa dla Owczarka Belgijskiego, gdyż u innych ras śródręcza mają być zazwyczaj nieco pochylone. Często jednak pochylone śródręcze wiąże się z ich słabością.
Określenie “silny, lecz nie ciężki” jest dobrym określeniem. Budowa ma być mocna, ale pies musi zachować zwinność i lekkość ruchów. Długość grzbietu powinna być taka sama jak wysokość w kłębie (idealny owczarek belgijski powinien być wpisany w kwadrat) przy czym dopuszcza się lekkie wydłużenie grzbietu u suk z racji na ich rolę matek.
Ważne, aby zachowane były „znamiona płci”. Tułów samca musi być dostatecznie silny, tworzący wraz z głową harmonijną całość. Musi uzewnętrzniać swoja męskość, podczas gdy samica powinna zachowywać cechy żeńskie – być nieco lżejsza, drobniejsza, bardziej wydłużona.
Pierś u Owczarka Belgijskiego nie może być zbyt wąska ani zbyt szeroka. Owczarek belgijski nie może przypominać rottweilera. Wszystkie części ciała muszą tworzyć harmonijną całość. Kłąb wysoko podniesiony, zaledwie pochylony zad, piękny, płynny ruch.
Górna linia powinna być prosta, szeroka i mocno umięśniona. Owczarek Belgijski ma być szeroki, muskularny w plecach. Oczywiście osobniki młodsze mają prawo być nieco mniej umięśnione i węższe w lędźwiach.
Zad powinien być zaokrąglony i pochylony w kierunku nasady ogona. Długość zadu (tj. odległość od guza biodrowego do guza kulszowego) warunkuje jego pochylenie i szybkość psa. Im dłuższy jest zad, tym większe ryzyko wystąpienia jego wad, ale równocześnie tym większą prędkość może rozwinąć pies.
Mają być silne, o mocnym kośćcu i umięśnionych, twardych udach. Powinny poruszać się równolegle względem siebie, lecz w praktyce poruszają się nieco zbieżnie, co nie jest wielkim błędem u Owczarka Belgijskiego. Ważne jest natomiast, aby w pozycji stojącej kończyny były równoległe. Udo powinno być podobnej długości jak piszczel. Stawy skokowe mało ukątowane - kąt pomiędzy śródstopiem a podudziem wynosi ponad 130 stopni. Śródstopia prostopadłe do ziemi.
Piąty palec na tylnych kończynach (tzw. wilczy pazur) jest spotykany u tej rasy i jego obecność nie jest wadą. Można go usuwać w ciągu pierwszych 48 godzin życia szczenięcia.
Ogon jest szczególny, typowy dla rasy. Nie może być skrzywiony lub zawinięty.
Czarna maska u tervuerena i malinois może być mniej lub bardziej rozległa, ale jej obecność jest obowiązkowa. Na części twarzowej nie mogą w żadnym wypadku występować miejsca jaśniejsze niż reszta szaty.
Jeśli chodzi o kolor szaty, to cała gama począwszy od płowego i od szarego aż do czarnego jest akceptowana. Kwestia uznawania kolorów była przez wiele lat tematem spornym, wzorzec był wiele razy zmieniany.
Najwięcej kontrowersji budziło podejście do umaszczenia piaskowego i szarego u tervuerenów. Są one zapisane w genach większości tervuerenów i trudno byłoby z dani na dzień je wyeliminować bez szkody dla rasy (wiele cennych osobników jest właśnie szarych lub piaskowych). Poza tym umaszczenie szare ma wielu zwolenników (np we Francji zawsze były i są traktowane na równi z płowymi).
Aktualny wzorzec uznaje zarówno umaszczenie płowe jak i szare, choć płowe ma być preferowane. W rzeczywistości obydwa umaszczenia uznaje się jako prawidłowe.
Ważna jest obecność czarnego nalotu. Psy mało poczernione wyglądają często bardziej blado w porównaniu z psami o tym samym odcieniu ze słabszym czarnym nalotem, podczas gdy zbytnie poczernienie daje aspekt przesadnie ciemny. Czarny nalot, aby być idealnym, powinien być taki, że gdy gładzimy psa ręką, jego szata pokrywa się jakby sadzą. Czarny nalot może występować bądź jako rozsianie sierści czarnej na futrze płowym, bądź jako obecność sierści “burej”, tzn. płowej od spodu i czarnej na końcu.
Oceniając tervuereny, trzeba zawsze brać pod uwagę wiek psa. Psy młode maja prawo nie mieć jeszcze czarnego nalotu. Ilość nalotu wzrasta zazwyczaj wraz z wiekiem psa. Z reguły bardziej obfity nalot występuje u samców niż u suk.
U groenendaeli kolor jedynym uznanym kolorem jest czysta czerń. Jeśli sierść jest miejscami szarawa lub czerwonawa, jest to wadą.
U wszystkich odmian dopuszcza się białą plamkę na piersi i ślady białego na końcach palców. Obecność białych plam poza piersią jest wykluczone. Również częsta obecność białej sierści w kryzie powinna obniżać ocenę. Tak samo białe plamy obejmujące stopy, wchodzące na śródręcze i śródstopie.
Sierść owczarka belgijskiego jest złożona z włosa okrywowego i wełnistego podszerstka. U lakenois sierść okrywowa powinna być szorstka, sucha i twarda. U malinois - krótka i nie płaska, tzn. powinna dobrze okrywać podszerstek i tworzyć warstwę. U odmiany krótkowłosej dopuszcza się obecność lekkich frędzli w wymienionych we wzorcu miejscach i piór z trochę dłuższego włosa na ogonie. Jednak ogólnie sierść malinois nigdy nie powinna być średnio-długa, zbliżona do tervuerenów.
U tervuerenów, jak i u groenendaeli, sierść musi być dostatecznie długa i obfita, jednak bez przesady. Owczarek Belgijski to nie Collie, więc nie ma ani żabotu ani tak obfitego futra. Charakterystyczny dla tervuerenów i groenendaeli jest kołnierz z bardziej obfitego włosa, o dostatecznej długości i zwykle dobrze przylegającego, warstwowego.
Przy ocenie Owczarków Belgijskich pamiętać jednak należy, że szata jest ważna, ale jest, jak mówił zootechnik Raoul Baron, tylko ozdobą formy.
Psy te powinny poruszać się żywo, z zapałem, niezmordowanie. Kłus powinien być przemienny; tj. przednia lewa noga stawiana jednocześnie z tylną prawą, podczas gdy przednia prawa jest w pozycji z tyłu z tylną lewą.. Gdy pies porusza się kłusem dłużej, może on ulżyć sobie przechodząc w inochód. Nie jest to absolutnie zły sposób poruszania się, ale bardziej rażący i podczas prezentacji trzeba zawsze pomóc psu powrócić do normalnego kroku. Kłus ma być swobodny i posuwisty, krok długi, linia górna tułowia napięta.
Komentarze