(FCI 88, 1989) ostatnia aktualizacja wrzesień 2000
Wrażenie ogólne:
Mały, długowłosy, pies pracujący i o dużej urodzie, bez śladu ociężałości lub niezgrabności, o harmonijnej, proporcjonalnej budowie. Obfity włos z grzywą i piórami, czyste linie głowy i słodycz wyrazu tworzą idealną całość.
Czujny, miły, inteligentny, silny i aktywny.
Temperament:
Przywiązany do właściciela, z rezerwą odnosi się do obcych, ale nie nerwowy.
Głowa i czaszka:
Głowa dystyngowana, oglądana z boku i z góry ma kształt długiego, tępo zakończonego klina, zwężającego się ku nosowi. Szerokość mózgoczaszki proporcjonalna do jej długości i do długości kufy, a cała głowa harmonizuje z wielkością psa. Między uszami płaska, guz potyliczny niewidoczny. Mózgoczaszka i kufa jednakowej długości, oddzielone na wysokości wewnętrznego kącika oka niedużym, ale wyraźnym stopem. Linie profilu równoległe. Nos, wargi i powieki czarne. Właściwy wyraz powstaje dzięki doskonałemu wyważeniu czaszki i kufy, kształtowi, barwie i osadzeniu oka oraz osadzeniu i noszeniu uszu.
Uzębienie: zgryz nożycowy, komplet 42 zębów wysoce pożądany.
Oczy:
Średniej wielkości, kształtu migdała. Ciemnobrązowe, tylko u psów marmurkowych, u których mogą być w całości lub części niebieskie - jedno lub obydwa.
Uszy:
Małe, u podstawy dość szerokie, osadzone dość blisko siebie. W spoczynku odrzucone do tyłu, gdy pies jest czymś zainteresowany - skierowane ku przodowi i załamane do przodu.
Szyja: mocna, łukowato wygięta, na tyle długa, aby głowa mogła być dumnie noszona.
Kończyny przednie:
Łopatki skośnie ustawione, w kłębie rozdzielone tylko na szerokość kręgu, ale dalej rozszerzające się na tyle, aby żebra były odpowiednio wysklepione. Front dobrze katowany, łopatka i ramię mniej więcej jednakowej długości. Łokcie w połowie wysokości psa. Kończyny oglądane z przodu proste i mocne, śródręcze mocne i elastyczne.
Tułów:
Długość trochę większa od wysokości w kłębie. Klatka piersiowa sięga łokcia. Żebra dobrze wysklepione, ale w dolnej części spłaszczone na tyle, aby akcja kończyn przednich była swobodna.
Kończyny tylne:
Uda szerokie i muskularne, dobrze katowane, staw skokowy wyraźny, śródstopie krótkie, kościec mocny. Oglądane z tyłu ustawione równolegle.
Łapy:
Owalne, zwarte i wysklepione.
Ogon:
Nisko osadzony, ostatni kręg sięga przynajmniej stawu skokowego. Obficie owłosiony, na końcu lekko zawinięty. W ruchu może być trochę wzniesiony, ale nie powyżej grzbietu. Ogon nigdy nie może być zakręcony.
Ruch:
Elastyczny, lekki i pełen wdzięku, dynamiczny. Powinien być jak najbardziej wydajny przy minimalnym wysiłku. Ruch toczący, plączący, związany, krok wysoki i usztywniony są wysoce niepożądane.
Szata:
Włos okrywowy długi, prosty i szorstki, podszerstek miękki, krótki i gęsty. Obfita grzywa, kryza i pióra, obfite portki, natomiast poniżej stawu skokowego krótki i przylegający, podobnie jak na głowie. Włos krótki wysoce niepożądany.
Umaszczenie:
Śniade: czyste lub z nalotem, w każdym odcieniu od jasnozłocistego do ciemnomahoniowego, ten sam odcień na całym tułowiu. Niepożądane wilczaste lub szare.
Trójbarwne: maść -podstawowa intensywnie czarna, podpalanie pożądane jak najbardziej intensywne.
Niebieskie marmurkowe: czysty, srebrzysty błękit z czarnymi plamkami.
Pożądane intensywne podpalanie, ale jego brak nie stanowi wady. Duże czarne łaty, ciemnoszary lub rudy nalot - wysoce niepożądane. Czarny z białym lub czarny z podpalaniem są także uznanymi umaszczeniami. Białe znaczenia mogą występować w formie strzałki, kołnierza, żabotu, na nogach i końcu ogona. Znaczenia są pożądane, ale ich brak nie stanowi wady. Białe plamy na tułowiu wysoce niepożądane.
Wzrost:
Idealny wzrost to 37 cm dla psa, 35,5 cm dla suki. Każde odchylenie większe niż 2,5 cm jest wysoce niepożądane.
Choć - mimo kolejnych zmian standardu, usuwających z jego tekstu odniesienia do collie - owczarek szetlandzki pozostaje na pierwszy rzut oka pomniejszonym owczarkiem szkockim, to jednak pomiędzy obydwoma rasami występują istotne, poza samym wzrostem, różnice.
Sheltie powiększony do rozmiarów collie byłyby od niego wyraźnie cięższy i krótszy. Inna trochę jest linia górna - u collie wysklepiona w lędźwiach znacznie bardziej niż u szetlanda. Spore są różnice kształtu głowy - wzorzec collie życzy sobie, aby stop był nieduży, ale wyczuwalny, natomiast u szetlanda ma być on nieduży, ale wyraźny. Różnica ta bardziej jeszcze rzuca się w oczy w praktyce, niż w opisie. Mimo, że w obu wzorcach głowa ma być długa i klinowata, to głowa collie jest proporcjonalnie znacznie węższa i dłuższa -współczesna głowa collie zupełnie nie pasuje do szetlanda. Inne są uszy, a ściślej - ich osadzenie. Uszy sheltie są osadzone bliżej siebie. Wzorcowe opisy oczu są u obu ras takie same, jednak oczy sheltie są nieco większe i o kształcie owalnym, a nie, jak u collie, niemal trójkątnym. Podobnie jak u collie, tak i u szetlandów panuje ostatnio bezsensowna moda na jak najmniejsze oko, co jest i nieładne, i niebezpieczne (patrz „collie eye anomaly"). Prawidłowa głowa owczarka szetlandzkiego jest trochę „lisia" w kształcie i wyrazie, dalekim od pełnego godności i rezerwy wyrazu collie. Krok szetlanda jest nieco wyższy i jeszcze bardziej niż u collie .jednośladowy" - zarówno przednie, jak i tylne łapy stawiane są, zwłaszcza przy większej prędkości kłusu, w jednej linii.
Hodowla tej rasy jest niesłychanie trudna, bo ciągle jest ona mało wyrównana. Niemal w każdym miocie rodzą się zarówno maleńkie szczenięta w typie szpica, o szpiczastych kufach i okrągłych głowach, jak i prawdziwe olbrzymy, które po dorośnięciu prawie nie różnią się od collie. Nawet średniej wielkości i prawidłowe w typie szczeniaki nie dają pewności, że wyrosną z nich dobre psy wystawowe, gdyż trudno jest z całą pewnością przewidzieć ich ostateczny wzrost (a standard jest w tym względzie bardzo rygorystyczny!). Pewną, ale też nie stuprocentową pomocą dla hodowcy są specjalnie opracowane krzywe wzrostu szczeniąt, które można znaleźć w książkach o tej rasie. Niestety, bywają one różne w konkretnych hodowlach lub liniach, a ponadto mierzenie małych szczeniąt jest i niewygodne, i niedokładne. Stosunkowo prostą metodę proponuje niemiecka hodowczyni, dr Karin Riemann. Poczynając od trzeciego tygodnia życia szczeniaki należy codziennie ważyć. Istotne są przy tym nie tyle wagi, osiągane w końcu każdego z tygodni, ale raczej tempo przybierania. Już z końcem piątego tygodnia można wykryć przyszłe miniaturki, prawie zawsze suczki, których wzrost nie przekroczy 30 cm. W piątym tygodniu przyrastają one mniej niż 170 g. Po tym czasie, w okresie między piątym a ósmym tygodniem życia, ujawniają się olbrzymy, których ostateczny wzrost przekroczy nawet 50 cm. Są to z reguły samce, które przyrastają około 450-500 g tygodniowo. Największe szansę na osiągnięcie wzrostu bliskiego ideałowi mają te szczenięta, które w decydującym okresie trzech tygodni przybierają na wadze około 300 g tygodniowo.
To jednak tylko podstawowy warunek sukcesu, ale nie jego gwarancja. Ładnych szetlandów jest po prostu niewiele. Najczęstsze wady to słaby kościec i błędy budowy, szczególnie luźne łokcie i iksowate tyły -te widać nawet u brytyjskich championów. Uszy szetlanda wymagają praktycznie stałej korekcji, gdyż pozostawione bez obciążenia niemal na pewno staną.
Pomijając te trudności, istotne dla hodowców i wystawców, owczarki szetlandzkie są idealnymi psami do towarzystwa, także w warunkach wielkomiejskich. Są to psy łagodne i bardzo inteligentne - łatwo można je szkolić w zakresie ogólnego posłuszeństwa i do pracy węchowej.
Są pełne rezerwy wobec obcych, dlatego ważne jest, aby w młodości miały jak najwięcej kontaktu z ludźmi, tłumem i miejskim ruchem, gdyż bez tego mogą stać się bojaźliwe.
Pielęgnacja jest bardzo łatwa, a jedyna wada, którą można szetlandom zarzucić, to hałaśliwość, którą trzeba w porę opanować.
Mały długowłosy pies roboczy, wielkiej piękności, nie ociężały, sylwetka w obrysie symetryczna, wszystkie części proporcjonalne do całości. Bujna okrywa włosowa, grzywa i kryza oraz pięknie uformowana głowa o przyjaznym wyrazie składają się na idealny wygląd ogólny. Czujny, łagodny, inteligentny, silny i aktywny. Serdeczny i czuły wobec właściciela, pełen rezerwy w stos. do obcych, nigdy nie nerwowy.
wielkość idealna 35,5/37cm (dop.34-38/36-40cm)
Głowa szlachetna, widziana z góry jak i z boku ma kształt wydłużonego, tępego klina, zwężającego się od uszu do nosa. Szerokość czaszki proporcjonalna do długości czaszki i kufy, i do wielkości psa. Czaszka płaska, umiarkowanie szeroka miedzy uszami, bez wyraźnego guza potylicznego. Policzki płaskie, gładko przechodzą w dobrze zaokrąglona kufę. Długość czaszki i kufy jednakowa. Stop lekki ale wyraźny. Trufla, wargi, brzegi powiek - czarne.
Pełny zgryz nożycowy, wargi domknięte, pełny zestaw 42 zębów jest w najwyższym stopniu pożądany.
Oczy średniej wielkości, migdałowe, ciemnobrązowe z wyj. merle (błękitne lub w plamy błękitne).
Uszy małe i średnio szerokie u podstawy, dosyć blisko siebie na szczycie czaszki. W czasie odpoczynku są odrzucone do tyłu, ale kiedy jest uważny skierowane są do przodu i noszone pół-stojące, końce skierowane do przodu.
Szyja umięśniona, dostatecznej długości.
Kończyny przednie pionowe, umięśnione. Ramiona skierowane do tyłu, na kłębie łopatki są oddzielone tylko przez kręgi, ale rozchodzą się na zewnątrz umożliwiając odpowiednie załamanie boków.
Stawy łopatkowo-ramienne dobrze katowane, ramię i łopatka są podobnej długości. Łokieć jest w tej samej odległości od ziemi co od kłębu.
Długość tułowia lekko większa niż wysokość. Boki dobrze zaokrąglone, w dolnej części wrzecionowate, by umożliwić swobodna pracę ramion. Grzbiet prosty, lekko zaokrąglona linia lędźwi. Linia zadu łagodnie schodzi do tyłu.
Kończyny tylne: uda szerokie, umięśnione. Kąt udowo-biodrowy prosty. Staw kolanowy czysty, dobrze katowany, kość mocna. Widziane z tyłu śródstopia są proste.
Łapy owalne, wysklepione, zwarte.
Ogon nisko osadzony, min. do stawu skok., owłosiony, lekko wygięty do góry, w akcji podniesiony, ale nigdy ponad linie grzbietu, nie może być zawinięty czy zakręcony.
Chody: swobodne, eleganckie, kryjące maksimum ziemi. Nie może podrygiwać, toczyć się, iść sztywno czy inochodem - są to poważne błędy.
szata: podwójna. Podszerstek miękki, zwarty, krótki. Okrywowy włos jest długi, prosty i szorstki w dotyku. Grzywa i żabot są bardzo obfite, kończyny tylne z obfitymi frędzlami, Na głowie krótki, na kończynach - dość krótki. Kolory _ śniady w różnych odcieniach, tricolor, bicolor i blue-merle (z podpaleniami, ale dopuszczamy bez). Dopuszczalny również czarny z podpaleniami.
Komentarze